ΚΑΣΤΡΟ La Cupa ή ΚΑΣΤΡΟ ΔΡΑΓΚΟΝΑΡΑΣ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ

 

ΚΑΣΤΡΟ La  Cupa  ή ΚΑΣΤΡΟ ΔΡΑΓΚΟΝΑΡΑΣ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ

Το κάστρο La Cupa  βρίσκεται στον λόφο Δραγκονάρα στην ανατολική απόληξη του όρους Μαυροβούνι,  δυτικά του χωριού Βρύση. Νότια  της Δραγκονάρας βρίσκεται άλλος λόφος με ερείπια άλλου κάστρου (Σαρακηνόκαστρο). Ανάμεσα στην Δραγκονάρα και τον λόφο του Σαρακηνόκαστρου, σχηματίζεται βαθιά  χαράδρα στην οποία   κυλάει ο μικρός ποταμός Μανικιάτης. Το στενό αυτό πέρασμα είχε στο παρελθόν σπουδαία στρατηγική σημασία γιατί ήταν η κύρια οδός που ένωνε την περιοχή της Κύμης με την Ερέτρια (Εικ. 1,2) .

Ένας δήμος της πόλις-κράτος της Ερέτριας είχε το όνομα «Κοτύλαιον» και πρέπει να βρισκόταν σε αυτή την περιοχή.

Το οχυρό έχει πάρει το όνομα του πιθανόν από μια εντυπωσιακή τεράστια κοιλότητα, προϊόν κατακρήμνισης,  που σχηματίζεται βορειοδυτικά του,  και έχει την μορφή κούπας (cupa στα Λατινικά).

Η Δραγκονάρα σύμφωνα με τους αρχαιολόγους εμφανίζει ίχνη κατοίκησης από την τέταρτη  χιλιετία π.Χ.

Τα εντυπωσιακά  τείχη  χτισμένα με το ισοδομικό σύστημα, με ορθογώνιους ογκόλιθους, που σώζονται σε πολλά σημεία του λόφου μέχρι σήμερα, χρονολογούνται στους κλασικούς χρόνους (5ος – 4ος αιώνας π.Χ.) (Εικ. 3,4).

Η οχύρωση αποτελείται από δύο τμήματα, δυτικό και ανατολικό. Το δυτικό τμήμα το οποίο βρίσκεται σε ένα υψηλό πλάτωμα σε απόσταση περίπου 300 μέτρων από το ανατολικό,  είναι μεταγενέστερο και σώζεται σε σχετικά καλύτερη κατάσταση (Εικ. 5,6).

Το ανατολικό τμήμα έχει τείχη ασυνεχή καθώς την οχύρωση συμπληρώνουν  τα απόκρημνα βράχια. Στην νοτιοανατολική πλευρά μέσα στο τείχος υπάρχει πηγή (αγίασμα) (Εικ.7,8 ).

Το ανατολικό τμήμα σύμφωνα με τους αρχαιολόγους περιέκλειε οικισμό αφού στον χώρο βρέθηκαν ερείπια κατοικιών,  ελαιοτριβείο και δίκτυο αγωγών μεταφοράς νερού (Sylvian Fachard Αρχαιολογικό δελτίο 60) .

Στο κέντρο του ανατολικού τμήματος υπάρχει σήμερα εκκλησία της Παναγίας στον προαύλιο χώρο της οποίας υπάρχουν σπασμένοι αρχαίοι κίονες (Εικ. 9).

Η αρχική οχύρωση υπέστη λίγες αλλαγές  στο πέρασμα των αιώνων, κυρίως προσθήκες στην βορειοανατολική πλευρά του ανατολικού τμήματος την περίοδο της Ενετοκρατίας.

Το 1470 το κάστρο καταλαμβάνεται από τους Τούρκους υπό την ηγεσία  του Μωάμεθ Β’.

Οι 3000 υπερασπιστές του που πιάστηκαν αιχμάλωτοι σφαγιάστηκαν, και, σύμφωνα με μια μαρτυρία (του Ιταλού μοναχού Jacopo dalla Castellana), αυτό συνέβη μπροστά στα τείχη του κάστρου της Χαλκίδας για να καμφθεί το ηθικό των εκεί αμυνομένων.

Οι Οθωμανοί κατέστρεψαν το κάστρο μετά την κατάληψή του και από τότε δεν χρησιμοποιήθηκε ξανά.

Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους, η Δραγκονάρα έμεινε πιο γνωστή για το Αγίασμα της και την εκκλησία της Παναγίας που πολλοί πιστοί από την ευρύτερη περιοχή τα επισκέπτονται.